Η χθεσινή εμπειρία ήταν μοναδική. Η επίσκεψη που πραγματοποιήθηκε ήταν στο Δημοτικό σχολείο Horsmonden στο Kent. Η περιοχή είναι αγροτική, με πολλά μικρά χωριά, το ένα δίπλα στο άλλο. Ένα τοπίο αγγλικής φύσης υπέροχο, παρόλο το γκρίζο του καιρού και το ξερό του χειμώνα.
Το προσωπικό του σχολείου, Διευθυντής και δάσκαλοι, είχαν φροντίσει οι ίδιοι να μας παραλάβουν από το σταθμό του τρένου, μετά από μια πολύ όμορφη διαδρομή, από το Λονδίνο, και την ευκαιρία που είχαμε να μιλήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα, όλα τα μέλη της μικρής ομάδας που μαζί, πηγαίναμε στο σχολείο. 10 τα άτομα της ομάδας αυτής, ευέλικτη, εύκολη και ευπροσάρμοστη.
Φθάσαμε στο σχολείο, με μια συννεφιά που έφερνε που και που ψιχάλες ή και βροχή.
Το ψηφιδωτό στην είσοδο του σχολείου προετοίμαζε για την ατμόσφαιρά του. Χαρούμενο, ευτυχισμένο, ελεύθερο, δημιουργικό, όμορφο, οικογενειακό, φιλόξενο. Στο σχολείο διδάσκουν και σύμφωνα με τις αρχές της τριαρχικής νοημοσύνης, μας είχε πει ο Δημήτρης Ζμπάινος. Ήταν άλλωστε ο λόγος της επίσκεψης στο σχολείο αυτό.
Αφήσαμε τα παλτά μας σε ένα πολύχρωμο καναπέ, σε ένα μικρό δωματιάκι που χρησίμευε για παιδιά που ήταν κουρασμένα ή έπρεπε για κάποιο λόγο να απομονωθούν ή να ξεκουραστούν.
Οι αίθουσες διδασκαλίας εναλλάσονταν η μία δίπλα στη άλλη....χωρίς ιδιαίτερα χωρίσματα, χωρίς βαρείς τοίχους, σιδερένιες βαριές πόρτες, δυσκολία στην επικοινωνία. Τα παιδιά φορούσαν τις ατολές τους, πράσινα σκούρα φούτερ, γκρί φούστες ή παντελονάκια, γραβατούλες με ρίγες. Σε μπλέ απόχρωση τα μεγαλύτερα. Μπαινόβγαιναν στις τάξεις τους, όταν το αποφάσιζε η -ο δάσκαλος -α χωρίς να ακούγεται κάποιο κουδούνι, χωρίς άγχος, χωρίς ανησυχίες, με τα χέρια δεμένα στην πλάτη, ένα ένα στη σειρά, με μεγάλα χαμόγελα στα πρόσωπά τους. Μικρά χαρούμενα, ευτυχισμένα πιτσιρικάκια που βρίσκονταν στο σχολείο γιατί φαίνονταν να περνούν καλά.
Η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων ήταν μια μαγική αίθουσα. Την μια στιγμή ήταν αίθουσα μουσικής, όπου τα παιδιά της 4ης τάξης έπαιζαν τσέλο όλα μαζί, με την καθοδήγηση του δασκάλου μουσικής, που θύμιζε εκείνον στο τηλεοπτικό Fame , για όποιον το θυμάται, και την παρτιτούρα στην οθόνη προβολής του βιντεοπροβολέα. Την επόμενη στιγμή, η αίθουσα είχε γίνει τραπεζαρία για να μας φιλοξενήσει όλους για το μεσημεριανό μας, παιδιά και φιλοξενούμενους, να γιορτάσουμε τα γενέθλια δυο μικρών, στο αγγλικό αλλά και στο ελληνικό τραγουδάκι από εμάς τους Geeks...όπως έτρεξε να ανακοινώσει στον διευθυντή Malcolm Hayes ένας μικρούλης.
Και έπειτα, αίθουσα για τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του Flat Stanley, (www.flatstanley.com), του ήρωα που έπρεπε να γίνει επίπεδος και να κουβαλήσει και όλα τα υπάρχοντα του στο ταξίδι του στην Αίγυπτο. Μαζί με την ευκαιρία που δίνονταν στους μαθητές, να λύσουν τα μαθηματικά προβλήματα που είχαν οι Αιγύπτιοι στις κατασκευές των πυραμίδων, στην συντήρηση στις μούμιες, στην γεωγραφία της χώρας. Και όλα αυτά με την χρήση πολλών βιβλίων που βρίσκονταν σε μια γωνιά της αίθουσας, μαζί με ένα κουτί άμμο που έδειχνε και την γεωλογία της περιοχής.
Το μάθημα των γαλλικών ήταν επίσης μια διαφορετική προσέγγιση. Ένας ηλεκτρονικός χάρτης, βοηθούσε με ένα ψηφιακό παιχνίδι τους μαθητές και την δασκάλα τους που τους μίλαγε μόνο στα γαλλικά, να βρουν τους δρόμους που χρειάζονταν ένα ποντικάκι για να πιάσει το τυράκι του. Μόνο που οι οδηγίες αριστερά, δεξιά έπρεπε να δίνονται στα γαλλικά, και να επιλέγονται με το σωστό τρόπο.
Η αίθουσα του προσωπικού είχε αναπαυτικές καρέκλες ΙΚΕΑ. Το τσάι έδινε την εγγλέζικη νότα, και ταίριαζε απόλυτα με το ευχάριστο και άνετο περιβάλλον.
Όταν κάποια στιγμή έπρεπε να φύγουμε από το σχολείο για να επιστρέψουμε στο Λονδίνο, νιώσαμε ότι αυτό θα γινόταν με λύπη. Δεν υπήρχε κάτι σε αυτό το χώρο που να μας έκανε να νιώσουμε άσχημα, βαρετά, πληκτικά. Τίποτε που να μας κάνει να μισήσουμε το σχολείο, να νιώσουμε απόρριψη ή απλά να μην νιώθουμε σαν το σπίτι μας. Σκεφτήκαμε, απλά, ότι μάλλον και οι μαθητές ένιωθαν έτσι, αλλά και οι δάσκαλοι. Αφού όλοι χαμογελούσαν με την καρδιά τους, ήταν ζεστοί και φιλικοί, δεν φώναζε κανείς, και κανείς δεν έδειχνε να θέλει να σταματήσει να δουλεύει εκεί.
Βέβαια, ο Διευθυντής ήταν επίσης φιλικός, ζεστός, με χιούμορ και ζωντάνια, και απέραντη αγάπη για τα παιδιά που καθρεπτίζονταν στο πρόσωπό του.
Φυσικά μιλήσαμε για όλα τα εκπαιδευτικά θέματα που μας ενδιέφεραν. Ζήσαμε τις αγωνίες τους, τον αγώνα του, τις επιθυμίες του, τις ελπίδες του.
Στο δρόμο του γυρισμού, μας είπε μια κουβέντα που ίσως είναι και το μυστικό της επιτυχίας του σχολείου που διοικεί.
Η κάθε μέρα είναι μια διαφορετική εμπειρία.
Μήπως είναι ώρα να σκεφτούμε και εμείς το σχολείο μας ως εμπειρία, ως ταξίδι ζωής; Μήπως να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, να δούμε εκείνα που έχουμε κάνει και όχι εκείνα που δεν έγιναν;; Μήπως το πρόγραμμα της τριαρχικής νοημοσύνης που σύντομα θα υλοποιηθεί μπορεί να είναι η αρχή για μια νέα στάση στα εκπαιδευτικά πράγματα;;
Η επίσκεψη στο σχολείο του Κέντ ήταν εμπειρία ζωής για μας....Εμπειρία που μπορεί πολύ απλά να γίνει ερωτηματικά, σκέψεις και προτάσεις για ένα καλύτερο μέλλον και στο ελληνικό σχολείο.
Πάρτε μια μικρή γεύση απο το σχολείο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου