Επειδή πραγματικά ο φόβος για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας με τα θέμα της οικονομικής κρίσης μπορεί να έχει και άλλες πλευρές εξήγησης ή και ανάλυσης της, και επειδή νομίζω ότι όλα όσα συμβαίνουν μπορεί να είναι μαθήματα που πρέπει να πάρουμε για να γίνουμε καλύτεροι, διαβάστε την παρακάτω επιστολή, γραμμένη από τον Ιωάννη Ψάρρα, θεραπευτή στην εταιρία Εσωτέρα Θεραπευτική. Θεωρώ ότι κάθε άποψη για το θέμα αυτό που μπορεί να βοηθήσει στην καλύτερη αντιμετώπισή της αλλά και στην ελπίδα για το μέλλον μόνο καλό μπορεί να κάνει...
Μία Ελληνική ; Κρίση
Του Ιωάννη Ψάρρα
Είναι πλέον κοινός τόπος ότι ο ‘από μηχανής θεός’ μάς τελείωσε.
Τα αποθέματά του –κατά την ταπεινή μου γνώμη- εξαντλήθηκαν με το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Εις το εξής θα υπάρχει μόνον στις τραγωδίες του Ευρυπίδη ως απολίθωμα μιας εποχής που ‘εξέτισε την ποινή της’.
Υπάρχει επίσης η αίσθηση , αν όχι η γνώση, ότι έχουμε μπλεχθεί στον ιστό της αράχνης , αλλά κυρίως έχουμε μπερδέψει γύρω-γύρω από το σώμα μας το σώμα της αράχνης, που είμαστε εμείς οι ίδιοι, όλα τα νήματα που δημιουργήσαμε ανά τους αιώνες, νήματα σκέψεων , πεποιθήσεων ,αντιλήψεων, αυταπατών ,εγωκεντρικών και συναισθηματικών, δραματοποιημένων απόψεων, θέσεων και πρακτικών.
Η αράχνη έχει μπλεχθεί στον δικό της ιστό!
Επίσης, η ενεργός νοημοσύνη μας , που έφερε έναν Οδυσσέα στην Ιθάκη του, έχει προσαράξει στο νησί της ενεργούς δολοπλοκίας, της συνεχούς πονηριάς ,όρα: λαμογιάς, της υπεροπτικής και άνευ μόχθου ‘αποδοτικότητας’, της διαρκούς και παρατεταμένης γκρίνιας, γκρίνιας μικρού παιδιού που αυθαδιάζει και απαιτεί μόνον, μιας ενεργούς αργοπορίας , που στοχεύει σε και για έναν απομεμακρυσμένο ‘σκοπό’, που ποτέ δεν έρχεται , με μια καθήλωση του τώρα απερίγραπτη , που μόνον ο φόβος της μνήμης των θανάτων του Έθνους μπορεί να περιγράψει, ένας εν ζωή θάνατος , που εμπεριέχει μια αφηρημένη ‘αιωνιότητα’ και έναν υποσχόμενο ‘παράδεισο’, μια παιδιάστικη ‘βυζαντινή’ παντοδυναμία λίγο πριν την Πτώση.
Η Ελλάδα , αυτή τη στιγμή είναι ένα πείραμα.
Όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
[Έλληνες μη ‘φτιάχνεστε’ πάλι , δεν είστε ο περιούσιος λαός!].
Όπως το 1821 οι Έλληνες έδειξαν το δρόμο για τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και το 1940 το δρόμο για τη διάλυση του φασισμού και του ναζισμού, έτσι και τώρα δείχνουν έναν δρόμο, μίαν Οδόν, που οδηγεί έξω από την υλιστική θεώρηση της ζωής, έξω από τον ρατσισμό, σε μια ποιοτικότερη ομαδική διαβίωση, έναν κοσμοπολιτισμό βασισμένον πάνω σε πλατιές, ανοιχτές απόψεις και σχέσεις, μια πιο φιλοσοφική θέση για τα κοινά,με υπομονή,συμπάθεια, ανεκτικότητα και απουσία ανησυχίας για τα μικρά της καθημερινότητας –και η παρούσα κρίση, είναι και αυτή ένα μικρό συμβάν-παρά την τραγικότητα των γεγονότων- , που έχει τις αιτίες του-, που όμως με διαύγεια σκέψης θα επιλύονται , βάζοντας τέλος στην ατομική και συλλογική απομόνωση,στο πάγωμα, στην ιδιοτέλεια, στην επίκριση των άλλων και ανεβαίνοντας στην άλλη στροφή της σπείρας, όπου οι κοινωνικές αξίες θα προτάσσονται των εγωκεντρικών , όπου οι ανθρώπινες σχέσεις θα υπερβαίνουν την απόγνωση και όπου η ηρεμία της οικουμενικής ζωής θα οδηγήσει στην επανεμφάνιση του Ωραίου, του Πλήρους Κάλλους, της κοινής εκείνης , δημιουργικής τάσης για την τέχνη του ευ ζην , που η ενασχόληση με μια από των λεγομένων καλών τεχνών, είτε ομαδικά , είτε ατομικά, είναι ο πρόδρομός της.
Από όπου και το τέλος του Πόνου και της Οδύνης.
Το πλέον καπιταλιστικό κράτος του πλανήτη, το Ελληνικό, ερήμην του,θα δημιουργήσει ένα τέτοιο ρήγμα στο σύστημα , ως αποτέλεσμα της ίδιας του της κρίσης, που δεν θα έχει προηγούμενο.
Είναι η ΤΡΙΤΗ ΠΤΩΣΗ ΤΕΙΧΟΥΣ.
Το 1989 η πτώση του ‘τείχους’ του Βερολίνου και από τότε σταδιακά η κατάρρευση του ‘τείχους’ του ‘υπαρκτού σοσσιαλισμού’, με κορύφωση τον Δεκέμβρη του 1991[εκτός νόμου το Κ.Κ.Σ.Ε. και παραίτηση του τελευταίου προέδρου της Σ.Ε., Μιχαήλ Γκορμπατσώφ-25 Δεκεμβρίου]
και τώρα, η ‘αποσύνθεση του ‘Τείχους’ του Καπιταλιστικού συστήματος και αυτού που το στηρίζει:
ο –ισμός ,που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του.
Έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, όχι τόσο ατομικά στον κάθε Έλληνα-αν και μπορεί να περιμένει κανείς μια εκκωφαντική εκτίναξή του προς τα άνω-,όσο στο συλλογικό αρχετυπικό δυναμικό της φυλής , που δεν είναι άλλο από την ποιότητα της Ελευθερίας.
Μιας Ελευθερίας που πάντα έδειχνε, δείχνει και θα δείξει το δρόμο της ορθής επιλογής.
Αυτή τη στιγμή που : ‘ όλα φαίνονται να έχουν χαθεί και τίποτε δεν μπορεί να πάρει τη θέση τους’,
ας δούμε νηφάλια, ήρεμα, άφοβα, απτόητα και σιωπηλά , ποια ανάγκη πρέπει να υπηρετηθεί,κατανοώντας την αλήθεια που πάει να κυριαρχήσει ,αφοσιωνόμενοι στην οργανωμένη μέθοδο που οφείλουμε να αφήσουμε να μας κυβερνά- αυτή η αγάπη της οργανωμένης μεθόδου ας γίνει ο ηγέτης μας- και κοιτώντας μόνο προς μια κατεύθυνση, κατά προτίμηση την κάθετη- που όσες φορές το κάναμε , προκόψαμε, να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στο ρεύμα της κοινής μας Απελευθέρωσης και μην προτείνοντας ή κάνοντας για ένα διάστημα τίποτα –έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ‘πρόταση’, παραμένοντας όμως σε ‘δημιουργική αναμονή’, απαγκιστρωνόμενοι και αποδεσμευόμενοι από τις ‘δικές’ μας ιδέες –αυτές μας κρατούν αιχμάλωτους- να αφήσουμε να εκδηλωθεί το καινούργιο , το καινοτόμο, το γενναιόδωρο αποκαλυπτικό μέλλον μας , για το οποίο και με το οποίο θα είμαστε έτοιμοι να παίξουμε το ρόλο μας στο παιχνίδι του Κ(κ)όσμου.
Το επείγον αυτή τη στιγμή είναι η αποφασιστική απαγκίστρωση από τον Φόβο. Τον φόβο του μέλλοντος, τον φόβο του θανάτου , τον φόβο του Φόβου. Με την έννοια και την δράση του κατεπείγοντος οφείλουμε ατομικά και ομαδικά να οδηγηθούμε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ.
Αυτό είναι ένα δημιουργικό ‘τίποτα’ που θα αποτρέψει την ‘ψυχολογική μας Μικρασιατική καταστροφή’.
14 Φεβρουαρίου 2010
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου