Κάποιες φορές στη ζωή μας πιστεύουμε ότι η αχαριστία είναι κάτι άπιαστο, μακρινό...μια "αρετή", που δεν μας αγγίζει, δεν θα μας αγγίξει ποτέ...γιατί δεν είναι δίπλα μας, αλλά κάπου αλλού, σε ένα άλλο, δύστροπο και ξένο τόπο. Όταν όμως χτυπάει την πόρτα, όταν γεμίζει το χώρο και το χρόνο με την παρουσία της, όταν εμφανίζεται με το δικό της μοναδικά αξεπέραστο, θρασύ, δολερό και ανήθικο τρόπο, τότε όλα αλλάζουν. Τα αισιόδοξα χάνουν την πορεία τους, μπερδεύονται μέσα στο δρόμο της ευχής και της ελπίδας, γίνονται αγκάθια που πονάνε την ψυχή και πικραίνουν την γεύση της αγωνίας, της γλυκειάς αγωνίας για το καλύτερο...που θεωρείς ότι έρχεται κάποτε, θα έρθει η στιγμή τους, θα το δεις να εμφανίζεται στο τέλος, στην γωνία της μεγάλης ανηφόρας της δύσκολης πορείας για το καλύτερο, πιο ζεστό αύριο...
Πονάει η προδοσία, μαζί με την αχαριστία όταν ενώνονται γίνονται δηλητήριο, για να αλλάξουν τον ρου της σκέψης, της καρδιάς και της ζωής...προσφέρουν μια γερή δόση κώνειου, όχι όμως γιατί έτσι εξαγνίζεσαι αλλά γιατί πρέπει να εξαγνιστούν εκείνοι(ή εκείνες..) που το προσφέρουν...για να σπάσουν τις αλυσίδες της ένωσης με την μητέρα φύση-πορεία-φως...για να βοηθήσουν την λήθη να έρθει γρηγορότερα, για να ενισχύσουν την σκέψη της προδοσίας που θα γίνει μεγαλύτερη στο μέλλον...που μόλις έχει ξεκινήσει το ταξίδι της εφηβείας της πριν ενηλικιωθεί στο επώδυνο, και για την ίδια, μέλλον...
Ας είναι δίπλα μας τελικά...και η αχαριστία, και η προδοσία, μικρή , έφηβη ή μελλοντική ενήλικη.
Γιατί έτσι μαθαίνουμε, ωριμάζουμε, μεγαλώνουμε την δύναμη μέσα μας, ενισχύουμε την ελπίδα που θωρακίζεται από τα αγκάθια της κακοτοπιάς που βρίσκεται πλάι της...
Είναι και αυτές μέρος του παιχνιδιού που παίζουμε, που λέμε ζωή, και χαρά της ζωής, και ομορφιά της...
Μάλλον άλλος (ή..άλλη...) θα είναι ο χαμένος(ή η χαμένη...). Γιατί εμείς το ξέρουμε καλά...ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς...και εμείς έχουμε μάθει να ζούμε, να συνεχίζουμε, να προχωράμε...κα φυσικά να μην πεθαίνουμε....
Και ο νοών...νοείτο.....
