Θέλω να επιστρέψω στο θέμα με μερικές, δύσκολες, σκληρές σκέψεις που μας αφορούν όλους και όλες, ειδικά εκείνους που βάζουν το προσωπικό συμφέρον και την βολή τους πάνω απ' όλα. Λυπάμαι που απογοητεύομαι τόσο συχνά, ίσως είναι μόνο δικό μου το πρόβλημα αλλά επιτρέψτε μου να σας πω μερικές σκέψεις-συναισθήματα που με κατακλύζουν.
Έχω εντοπίσει, μέσα στην πορεία αυτών των χρόνων ως Σχολική Σύμβουλος Οικιακής Οικονομίας συναδέλφους που εργάζονται σκληρά, που συμπληρώνουν ωράριο σε 3 και τέσσερα αλλά και πέντε σχολεία, και χωρίς να παραπονιούνται κάνουν ευσυνείδητα την δουλειά τους, προσφέροντας στον κλαδο μας τα μέγιστα. Τους, τις ΣΥΓΧΑΙΡΩ μέσα από την καρδιά μου και τους-τις ευχαριστώ!
Από την άλλη υπάρχουν εκείνοι και εκείνες που δεν διδάσκουν παρά ελάχιστα, και χωρίς να συντρέχουν ειδικοί σημαντικοί λόγοι. Όπως είναι φανερό, αυτό δημιορυγεί τεράστια προβλήματα στο ηθικό και όχι μόνο θέμα της διδασκαλίας της Οικιακής Οικονομίας.
Γιατί δεν γίνεται να παραπονιόμαστε ότι μας παίρνουν το μάθημα οι άλλοι κλάδοι που το έχουν ως δεύτερη ανάθεση όταν ΕΜΕΙΣ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ ΜΑΣ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΩΡΕΣ. Δεν γίνεται να παλεύουμε για τον κλάδο όταν δεν αγωνιζόμαστε να κάνουμε το μάθημά μας στα διπλανά σχολεία με το δικό μας αλλά απλά βολευόμαστε με ελάχιστες ώρες διδασκαλίας. Γιατί οι προιστάμενοι, και οι διευθυντές, απλά θα κάνουν εκείνο που νομίζουν, σωστό ή λάθος, αδιαφορώντας για τα θέματα που μας αφορούν ως κλάδος και τους αγώνες που κάνουμε γι αυτά.
Η προσωπική μας ευθύνη για την διδασκαλία του μαθήματος μας είναι εκείνο που θα έπρεπε να είναι το βασικότερο και εκείνο που με πονάει, όταν δεν υπάρχει. Γιατί θα πρέπει να περιμένουμε από άλλους-ες να κάνουν εκείνο που πρέπει να κάνουμε εμείς; Είναι δυνατόν στο διπλανό σχολείο να διδάσκουν Οικιακή Οικονομία άλλες ειδικότητες, μια πόρτα δίπλα, αλλά εμείς να μένουμε στο δικό μας σχολείο διδάσκοντας Γεωγραφία π.χ. ή κάνοντας γραμματειακή υποστήριξη όταν ο κλάδος μας πλήττεται από τα προβλήματα και απειλείται κάθε στιγμή από τις άλλες ειδικότητες και πολλές ακόμη που καιροφυλακτούν να πάρουν το μάθημά μας;
Η απογοήτευσή μου είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ όταν μαθαίνω, και παρατηρώ τέτοιες περιπτώσεις, ανίκανη σε πολλές περιπτώσεις να κάνω κάτι... ακόμη.
Θεωρώ ότι ο καθένας και η καθεμία προσωπικά είναι αυτοί και αυτές που έχουν την υποχρέωση να νιώσουν την ευθύνη των πράξεων τους και των συνεπειών που αυτές έχουν στον κλάδο και στο μέλλον του.
Είμαι στη διάθεση σας για τα σχόλια σας...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου