Για το ταξίδι στην Ισλανδία!

Την προηγούμενη εβδομάδα συμμετείχα σε ένα ευρωπαικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα "επίσκεψης μελέτης" στην Ισλανδία.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγες αναμνήσεις και σχόλια από τα όσα είδα εκεί πάνω.
Κατά ρχήν, η Ισλανδία είναι μια χώρα πολύ μικρή, με μόνο 350000 κατοίκους, απομακρυσμένη, στο κέντρο του ατλαντικού ωκεανού, με το ρεύμα του κόλπου να γλυκαίνει το κρύο της.
Η επίσκεψη κράτησε μια εβδομάδα και είχε ένα πολύ σφικτό πρόγραμμα με επισκέψεις σε σχολεία , πανεπιστήμια και στο υπουργείο Παιδείας της Ισλανδίας, που έχει τον καταπληκτικό αριθμό των 67 υπαλλήλων!!!!
Θα ήθελα να μην σας βαρύνω με εκπαιδευτικές λεπτομέρειες που μάλλον θα φέρουν σε όλους δυσκολίες, να μην πω θλίψη, αλλά να σας δώσω μερικές πιο αστείες(!!!) νότες που όμως μπορούν να οδηγήσουν σε συμπεράσματα για την εκπαιδευτική κουλτούρα της μακρινής αυτής χώρας που έχει καταφέρει μια χαρά να προσαρμοστεί και βασικά να αναπτυχθεί ύστερα από την χρεοκωπία της το 2008.

Οι επισκέψεις μας έγιναν σε τεχνικά λύκεια της χώρας, στην πόλη Saudokrokur στο πολύ βόρειο σημείο της, αλλά και σε ένα ακόμη σημείο πάλι στο βορρά. Και όταν λέω βορρά εννοώ σχεδόν στον αρκτικό κύκλο, όπου, ευτυχώς για μένα, το κρύο δεν ήταν πολύ τσουκτερό παρότι η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 6-7 βαθμούς στην βαριά ζέστη!!!!!

Είναι νομίζω περιττό να σας περιγράψω τα σχολεία και τον εξοπλισμό που είχαν, αφού τα εργαστήρια τους είχαν όποιο είδος μηχανήματος ήταν απαραίτητο για την εκμάθηση των πρακτικών μαθημάτων. Φυσικά, η πρακτική εκπαίδευση είναι σημαντικό μέρος σε ένα τεχνικό σχολείο. Μετά από ερώτηση μου, έμαθα ότι τα μηχανήματα δεν τα προσφέρει το Υπουργείο Παιδείας, αφού μετά το 2008 οι προυπολογισμοί για την εκπαίδευση είναι πολύ φτωχοί, αλλά οι τοπικές επιχειρήσεις-εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε αυτούς τους τομείς.

Να σας δώσω ένα πρακτικό παράδειγμα: Το σχολείο, ύστερα από διαβούλευση με τους κοινωνικούς φορείς, την τοπική κοινωνία και καταγράφοντας τις ανάγκες της κοινωνίας ως προς το δυναμικό προσωπικό της, αποφάσισε να φτιάξει ένα τμήμα εκπαίδευσης και εκμάθηνσης παραγωγής πλαστικών βαρκών, αφού η περιοχή έχει αναπτυγμένη την αλιεία.

Το καλύτερο έρχεται τώρα!!!!

Για να το κάνουν αυτό, έπρεπε να κάνει αίτηση στο Υπουργείο Παιδείας, καθορίζοντας το ίδιο το σχολείο το ΑΠΣ που θα ακολουθούσαν σε αυτό το τμήμα, το οποίο όμως φτιάχτηκε από την άριστη συνεργασία των ναυτιλιακών ομοσπονδιών της Ισλανδίας που παρείχαν με τους επιστημονικούς συνεργάτες τους το θεωρητικό υπόβαθρο, και οι τοπικές εταιρίες παραγωγής πλαστικών βαρκών που έδωσαν την εμπειρία και τους εκπαιδευτές.

Έτσι, το σχολείο απέκτησε ένα καινοτόμο τμήμα και φήμη σε όλη τη χώρα, και μεγάλη στην συνέχεια συνεργασία με αντίστοιχα σχολεία της Δανίας και Φιλανδίας με τη χρήση Ευρωπαικού προγράμματος που τους έδωσαν και τα αναγκαία μεγάλα ομολογουμένως κονδύλια.

Στο ίδιο σχολείο είδαμε το πλήρες τμήμα ενδυμασίας και υφαντικής που ενισχύει τις παραδοσιακές τέχνες της χώρας. Εκεί, οι μαθητές-τριες ( το θέμα της ισότητας των δυο φύλων παίζει δυναμικά στη εκπαίδευση της χώρας και όχι μόνο) μαθαίνουν να βάφουν υφάσματα αλλά και να εξασκούνται στην υφαντική που αποτελεί παραδοσιακή τέχνη της Ισλανδίας αφού η κτηνοτροφία είναι βασικό στοιχείο πρωτογενούς τομέα.

Και τώρα θέλω να σας πω για τα δυο πανεπιστήμια που επισκεφτήκαμε. Μην με ρωτήσετε ονόματα είναι απίστευτα δύσκολο να θυμηθεί κάποιος τα ισλανδικά ονόματα. 

Το πρώτο ήταν ένα πολύ μικρό, σαν σπίτι, πανεπιστήμιο που όμως παρείχε μεταπτυχιακές σπουδές στην εκπαίδευση εκπαιδευτών αλόγων. Η Ισλανδία έχει περίπου 80000 άλογα, με καθαρή ισλανδική ράτσα τα οποία μάλιστα απαγορεύεται αυστηρά να ανακατευτούν με άλλη ράτσα. Οι φοιτητές εκεί,  λίγοι, είναι κυρίως ξένοι, αμερικάνοι ή ευρωπαίοι αλλά παράλληλα υπάρχει φοίτηση από απόσταση για όλους όσους άσχετης ηλικίας θα ήθελαν να ενισχύσουν τις γνώσεις τους στο τομέα αυτό.

Το επόμενο πανεπιστήμιο είχε κάτι ακόμη πιο αποκαλυπτικό αφού εκεί η εκπαίδευση αφορά στην κτηνοτροφία των προβάτων.

Η συμπαθητικότατη κυρία που μας υποδέχτηκε, η οποία θύμιζε μια Χάιντι της Ισλανδίας, ήταν το πρωί καθηγήτρια με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους και το απόγευμα ασχολούνταν με τα 500 αρνιά της. Το πρωί καθηγήτρια το βράδυ αγρότισσα!!! Και μάλιστα ήταν τόσο περήφανη που άκουγες στην φωνή της την τεράστια αγάπη της για τα πρόβατα που είχε γίνει και εκπαιδευτικό υλικό για τους φοιτητές της σε ηλεκτρονικά και έντυπα βιβλία για τους εντός του πανεπιστημίου αλλά και για εκείνους που σπουδάζουν από απόσταση.

Και μετά, είδαμε κάτι που μας άφησε άναυδους. 

Η επίσκεψη μας σε μια φάρμα με αγελάδες μας απέδειξε ότι σε αυτή η χώρα οι πάντες έχουν δικαίωμα εκπαίδευσης. Ακόμη και οι αγελάδες οι οποίες, όποτε ένιωθαν την ανάγκη πήγαιναν ΜΟΝΕΣ τους να αρμεχτούν στο κατάλληλο μηχάνημα, σχηματίζοντας μάλιστα κάποιες στιγμές ουρά!!!!!!!!!!!!!!!

 Η καημένη η αγελαδίτσα, μόλις με είδε με τη φωτογραφική μηχανή φοβήθηκε και δεν συνέχιζε τη διαδικασία  αρμέγματος!!!!!!!!!!!

Στην συνέχεια τα άλογα ήταν ένα πανέμορφο θέαμα που θέλω να μοιραστώ μαζί μας φωτογραφικά.

Θέλω να κλείσω με ένα γενικό συμπέρασμα που κάποιοι από σας διάβασαν και στο facebook.

Το μόνο πράγμα που λείπει από την πανέμορφη χώρα μας είναι η πραγματική ελευθερία που παράγεται από την έλλειψη φόβου και η συνεργασία όλων με όλους. 

Στοιχεία που τελικά κάνουν την διαφορά σε αυτές τις χώρες, που μπορούν και "χρησιμοποιούν" σωστά τους πόρους τους, που χαίρονται με την φύση και αγαπούν όσα μπορεί να τους προσφέρει και οι ίδιοι οι κάτοικοι σέβονται και τιμούν όσα η χώρα μπορεί να τους προσφέρει.